Isinagawa ang survey mula Abril 23 hanggang 28, at tinatayang humigit-kumulang 14.1 milyong pamilya ang nagsabing sila ay kabilang sa hanay ng mahihirap. Bumaba ito mula sa naunang 15.5 milyong pamilya noong Abril 11–15.
Ipinunto ng SWS na ang pagbaba sa bilang ng self-rated poor ay dulot ng pagbagsak ng datos sa Metro Manila at Mindanao, habang nanatiling halos walang pagbabago sa Balance Luzon at Visayas.
Sa lahat ng rehiyon, pinakamataas ang self-rated poverty sa Visayas na umabot sa 67%, habang Metro Manila ang may pinakamababang bilang sa 33%. Bukod dito, 8% ng mga pamilya ang nagkonsidera sa kanilang sarili bilang "borderline" poor, at 42% ang nagsabing sila ay hindi mahirap.
Pagkain at Kahirapan
Bukod sa kabuuang kita, tinanong din ng SWS ang mga respondente tungkol sa kanilang kalagayan pagdating sa pagkain. Sa aspeto ng self-rated food poverty, bumaba rin ang porsyento ng mga nagsabing sila ay "food poor" — mula 51% noong Disyembre 2024 patungong 41% nitong Abril 2025. Ayon sa SWS, ito na ang pinakamababang antas simula pa noong Marso 2024.
Tinatayang may 11.6 milyong pamilyang Pilipino ang itinuturing ang sarili nilang food-poor nitong huling bahagi ng Abril, mas mababa kaysa sa 14.1 milyon noong nakaraang Disyembre.
Pananalapi at Gastusin ng Pamilya
Sa kabila ng patuloy na pagtaas ng presyo ng mga bilihin sa nakalipas na mga taon, nanatiling hindi nagbabago ang "self-rated poverty threshold" — ang minimum na kita kada buwan na kailangan ng isang pamilya upang hindi maramdamang mahirap. Nanatili ito sa P10,000 sa buong bansa mula Disyembre 2024 hanggang Abril 2025.
Ipinapahiwatig nito, ayon sa SWS, na pinipilit ng maraming pamilya na pagkasyahin ang kanilang kita sa pamamagitan ng pagbabawas ng mga gastusin, kahit nangangahulugan ito ng pagbaba sa kalidad ng kanilang pamumuhay.
Nanatiling P5,000 ang median self-rated poverty gap, o ang kakulangan ng kita para maabot ang threshold.
Sa antas ng rehiyon, tumaas lamang ang poverty threshold sa Balance Luzon, mula P10,000 tungong P12,000, habang hindi gumalaw sa Metro Manila (P20,000), Visayas (P10,000), at Mindanao (P10,000).
Pagdating sa mga partikular na buwanang gastusin, nananatiling P3,000 ang karaniwang upa sa bahay, habang ang gastos sa transportasyon papuntang trabaho o paaralan ay P2,000 — kapwa hindi nagbago mula Disyembre 2024.
Sa kabilang banda, bumaba ang gastusin sa internet mula P1,000 tungong P800, habang tumaas naman ang mobile phone load mula P300 tungong P400. Ang mga pagbabagong ito ay nagpapakita kung paanong ang mga pamilya ay nagsusumikap na mag-adjust upang mapanatili ang konektado at produktibong pamumuhay sa gitna ng matinding pagsubok sa ekonomiya.
Mga Dagdag na Pagninilay at Epekto
Habang tila magandang balita ang bahagyang pagbaba sa self-rated poverty, nananatili pa ring napakataas ng bilang ng mga pamilyang nahihirapan. Ang pagkakaiba-iba sa bawat rehiyon ay nagpapakita ng hindi pantay na distribusyon ng pag-unlad sa bansa. Ang Metro Manila, na may pinakababang poverty rate, ay patuloy na nakikinabang sa sentralisadong oportunidad, habang ang Visayas at Mindanao ay tila nahuhuli sa agos ng kaunlaran.
Mahalagang bigyang-pansin ang mas malalim na epekto ng kahirapan sa kalusugan, edukasyon, at emosyonal na kalagayan ng mga bata at kabataan. Sa mga lugar kung saan mataas ang food poverty, may panganib na mas lumala ang malnutrisyon, pagbaba ng performance sa paaralan, at pangmatagalang epekto sa kakayahan ng mga kabataang makaahon sa hirap.
Kung patuloy na mananatiling stagnant ang poverty threshold sa kabila ng pagtaas ng presyo ng bilihin, nangangahulugan ito na lalo lamang sumisikip ang kalagayan ng mga mahihirap na pamilya. Sa halip na umangat, sila ay napipilitang magbawas pa ng mga pangunahing pangangailangan.
Sa ganitong konteksto, kailangang muling pag-aralan ng pamahalaan at mga ahensiya ang mga umiiral na programa para sa mahihirap. Hindi sapat ang simpleng ayuda; kailangan ang mga hakbang na may pangmatagalang epekto tulad ng oportunidad sa trabaho, mas maayos na edukasyon, at access sa serbisyong pangkalusugan.
Ang ginawang survey ay isinagawa sa 1,500 na adultong Pilipino mula sa iba’t ibang bahagi ng bansa, may sampling error margins na ±3% sa pambansang antas, ±4% sa Balance Luzon, at ±6% sa Metro Manila, Visayas, at Mindanao. Ang ganitong uri ng datos ay mahalaga sa paghubog ng mga polisiya at programa para tunay na matugunan ang ugat ng kahirapan sa Pilipinas.
0 Comments